Bloedexplosie

Een tijd lang merkte ik dat ik meer last had van vaginaal slijm dan anders. Als ik echt een ruwe schatting zou moeten maken, denk ik dat dit ongeveer vanaf februari-maart begon. Dat slijm werd heel veel, zelfs zoveel dat ik een stringinlegkruisje moest dragen. Dat slijm veranderde op een gegeven moment in bloed en zo heftig dat een stringinlegkruisje niet meer genoeg was. Ik moest op den duur een dikker inlegkruisje dragen, omdat het bloeden steeds heftiger en heftiger werd. De volgende stap zou maandverband zijn. Het had niet veel gescheeld, of het was nodig om maandverband te gebruiken, omdat een inlegkruisje niet meer genoeg zou zijn. Het leek alsof ik 24/7 ongesteld was. Achteraf weet ik dat dat iets anders lag.

Toen ik op een verjaardag naar het toilet ging, kwam ik erachter dat ik een enorme bloedexplosie uit het niets had gehad . M’n gehele kruis van m’n broek, tot halverwege m’n boven benen, zat ineens onder het bloed. Ik voelde niks, er knapte niks, gewoon uit het niets. Op het moment dat ik terug kwam van de wc, had ik het erover met vriendinnen. Ik vertelde dat er toch zoiets raars was gebeurd, dat ik last had van golven aan bloed. De ene vriendin vertelde me dat zij dat ook weleens had als ze ongesteld was. Dat was het rare, ik was namelijk niet ongesteld. Zo heftig bloeden terwijl je niet ongesteld bent. Op dat moment dacht ik dat het een schimmelinfectie was ofzo. Vervolgens werd ik daar keihard op tegengesproken en zei de ene vriendin: ‘Dat kan niet, want ik heb een abonnement op die dingen en bloed hoort daar niet bij!’ De andere vriendin vertelde dat het normaal is als je last hebt van een beetje doorbraakbloedingen. Ik antwoordde daarop dat het bloeden echt heel erg was. Het was dat ik een zwarte broek aanhad, anders kon iedereen zien wat voor oorlogsgebied mijn kruis was. Die dames gaven mij de tip om toch even langs de dokter te gaan, want dit was niet goed. Zoveel bloeden en zo willekeurig.

Ziek zijn

Naar de dokter gaan, wilde ik wel. Het was alleen dat ik niet durfde. Niet vanwege de dokter, maar vanwege mijn toenmalige leidinggevende. Zij heeft de bijnaam bulldozer, vandaar dat haar naam het plaatje van een bulldozer is. De verjaardag was eind maart en een week later (begin april) werd ik gewoon ziek. Kennelijk kwam ik niet overtuigend genoeg over, want zij geloofde niet dat ik ziek was. Sowieso deed ze ontzettend moeilijk toen ik mij ziekmeldde. Ze was zo bezig om mij te overtuigen dat ik wel moest gaan werken, dat ik aan de kinderen moest denken en dergelijke. In die week heeft ze namelijk een ARBO arts naar mijn huis gestuurd om te laten controleren of ik daadwerkelijk ziek was. Die controle ging niet helemaal soepeltjes, want ik woonde net op mezelf en had m’n nieuwe adres nog niet doorgegeven. Daardoor stond de ARBO bij m’n moeder aan de deur en zij dacht dat ik weer aan het werk was. Een leidinggevende gaat niet zomaar een ARBO arts naar iemand z’n thuisadres sturen. Wanneer je dit wel doet, zal je dit waarschijnlijk doen omdat je jouw werknemer niet gelooft op zijn woord en wil controleren of diegene echt ziek is.

Schimmelinfectie

Mijn eigenwijze brein dacht nog steeds dat het een schimmelinfectie was. Bij de drogist haalde ik daar een middeltje voor. Het was een gel die je met een capsule moest inbrengen. In de periode dat ik dit spul gebruikte, was er soms bloed en dat was nadat ik ziek was geweest, dus begin april. Ik las in de bijsluiter dat je de huisarts moest raadplegen wanneer je afscheiding bloed bevatte. Mijn gedachte was: ‘Ja oké, dat weet ik, maar dat gaat nu even niet.’

Doktersafspraak inplannen

Het nadeel van fulltime werken is dat ik afspraken niet op m’n vrije dag kan inplannen. Zoals ik al zei, wilde ik echt wel langsgaan bij de dokter, maar dit moest gebeuren onder werktijd. Ik durfde, nadat ik ziek was geweest, niet langs mijn leidinggevende te gaan om te vragen of ik naar de dokter mocht. Ik was zo bang voor haar reactie! Om die reden heb ik het dan maar uitgesteld tot in de vakantie, begin mei. Dat was dus een maand later. Het belangrijkste wat je kan hebben, je gezondheid, heb ik een maand lang verwaarloosd. Ik durfde hier niet voor op te komen, door de laatste negatieve ervaring met mijn leidinggevende.

En dat neem ik haar, tot de dag van vandaag, nog kwalijk.