Toen ik de sleutel van m’n allereerste, eigen huisje kreeg, was ik net 27. Er moest van alles aan gedaan worden en daardoor heeft het een tijd geduurd voordat ik erin kon. In maart 2018 ging ik dan eindelijk op mezelf wonen en verhuisde naar m’n eigen huis.

Terug naar m’n ouders

Helaas was het op mezelf wonen maar van korte duur, want twee maanden later zat ik in een traject waardoor alleen wonen geen goed plan was. Toen we in de auto terug naar huis zaten, na de eerste gynaecologische afspraak in het Erasmus, stelde mama voor om weer even terug bij hen te wonen. Die gedachte was ook al door mijn hoofd gegaan, dus dat vond ik een heel goed idee. Op dat moment moest ik nog best wennen aan het alleen wonen. Wanneer ik middenin in m’n behandelingen zit tegen kanker, wordt dat nog lastiger. Ondertussen was m’n oude kamer al vergeven aan m’n vader zijn hobby’s, maar m’n oude bed was nog wel aanwezig. Ik heb dus die zomer in m’n oude vertrouwde bedje gelegen! Wel in een andere kamer, maar nog steeds in m’n oude bedje. Dat was prettig.

Een aantal spullen (lees: vooral de inhoud van m’n kledingkast) hebben we weer terug verhuisd, dus had ik m’n eigen spullen om me heen. Niet dat ik veel kon, want tijdens m’n kuren voelde ik me zo beroerd dat ik alleen maar op de bank kon liggen of zitten. Juist op die momenten is het wel erg fijn om mensen om je heen te hebben. Het was zomer, dus de deur stond ook open, daardoor hadden we meer aanspraak met de buren.

Toch wel alleen wonen?

Als ik achteraf zo terug kijk, had ik echt niet alleen in m’n eigen huis moeten zitten. In principe verveel ik me nooit, maar heel de dag alleen thuis zitten, zonder iemand om me heen, is een slecht idee!  Dat betekent dat ik dagenlang niemand om me heen heb om tegen te praten. Ik heb zo’n idee dat het een eenzame bedoeling wordt. Ik denk dat de muren dan echt op me af zouden komen. Het betekende ook dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken als het ging om huishouden, koken, boodschappen, en dergelijke.

Post

M’n broer en schoonzus woonden op dat moment vlakbij mijn huis. Wanneer ik vlakbij zeg, bedoel ik twee-minuten-lopen-vlakbij. M’n schoonzus was degene die altijd m’n post haalde, dus daar hoefde ik mij ook geen zorgen om te maken. Soms ging ik zelf even langs m’n huisje als ik me goed genoeg voelde, dan miste ik ‘m stiekem toch wel een beetje.

Het lastige van niet in je eigen huis wonen was wel, dat wanneer er verse dingen werden bezorgd, dit niet altijd handig uit kwam. Ik was namelijk niet thuis (joh!😜). M’n toenmalige werk had een bos bloemen bezorgd en die was geleverd bij m’n bovenburen. Wanneer m’n schoonzus bij hen aanbelde, waren zij niet thuis en andersom. M’n bovenbuurvrouw heeft toen via Facebook contact met me opgezocht. Vervolgens ben ik een keer langs geweest om het kaartje van de bloemen op te halen (de bloemen waren ondertussen al dood) en om te vertellen waarom ik er een tijd niet meer woonde. Sindsdien heb ik een goede band met mijn bovenburen, dat is echt heel fijn!

Huis missen

De eerste 3 kuren heb ik bij m’n ouders gewoond. Op den duur merkte ik dat ik toch m’n eigen huisje begon te missen. Ik had er 2 maanden al niet meer gewoond. Toen ik me na de derde kuur wat beter voelde, ben ik weer terug naar m’n eigen huis gegaan. Bij kuur vier was ik bij m’n ouders. Vervolgens begon ik op te krabbelen en heb ik tot de operatie weer in m’n eigen huis gewoond. De bestralingen gingen mij zo goed af, dat ik het die periode alleen af kon 💪🏼

Het voordeel van alles was wel dat ik zo weinig gas en elektra verbruikte, dat ik de laatste maanden van het jaar m’n maandbedrag kon halveren! Ieder nadeel heeft zo z’n voordeel 😜