Tijdens m’n behandeling heb ik momenten gehad dat ik alles stom vond. In het algemeen ben ik optimistisch geweest, maar ik had zo nu en dan m’n momenten dat ik dat even niet kon. Ik was 27 jaar, het was hartje zomer en iedereen ging met z’n leven door. Behalve ik. Mijn leven stond op pauze terwijl die van anderen doorging. Mensen gingen dagjes weg, op vakantie, stappen. Gewoon, dingen ondernemen, dingen doen die je op je 27^e doet. Voor mij was dat niet gewoon. Dat is frustrerend. Er aan herinnerd worden dat ik dingen niet kon die anderen wel konden. En dan was alles stom!

De momenten dat ik, voor m’n behandeling, moest huilen, waren meestal tranen bij een film, of heartbreaks (al kan dat laatste je erg verdrietig maken). Vanaf het moment dat ik een kokosnoot had, waren de huilmomenten meer aanwezig. Er waren meerdere dingen waar ik emotioneel tegen aanliep. Het feit dat ik kanker had, of de bijwerkingen die er allemaal bij kwamen kijken.

Jankbui

Zo ook momenten van inkeer dat het ook anders af zou kunnen lopen, wat me angstig kon maken. Er was een avond dat ik via via, bij Daisy kwam. Daisy had ook kanker en is er uiteindelijk aan overleden. Toen ik de foto van haar kist zag, brak ik.
Die jankbuien kwamen weleens vaker om de hoek kijken. Dan vulde het emmertje zich met emoties en wanneer het emmertje vol was (of vol is. Het gebeurt nog steeds, alleen dan minder vaak), moest het emmertje geleegd worden. Wanneer het emmertje leeg was, was ik weer klaar met huilen en kon ik er weer even tegenaan.

Social media uitnodigingen

Het viel me op dat ik tijdens m’n behandeling meer vriendschapsverzoeken en gesprekken kreeg via social media. Ik heb die verzoeken niet geaccepteerd. Ik kreeg het idee dat mensen me alleen wilden toevoegen omdat ik kanker had, in plaats van dat ze mij als persoon wilden volgen. Dat gaf mij de indruk dat mensen mij zagen als iemand met een kokosnoot en niet om wie ik ben: Sanne.  Sindsdien heb ik mijn principes. Daarom heb ik die verzoeken niet geaccepteerd. Daar kan ik heel hard in zijn, heb ik de afgelopen tijd gemerkt. Die indruk kreeg ik niet alleen via vriendschapsverzoeken, maar ook in real life. Het idee dat mensen nu ineens wel belangstelling voor me hadden, vond ik echt niet leuk!

Beperkt worden tijdens chemokuur

De grootste ellende van m’n hele behandeling was de chemo. Het heeft me zo beperkt in m’n dagelijks leven. Sowieso had ik veel last van de bijwerkingen, maar de bijwerkingen zorgde ervoor dat ik dingen niet kon. Het meest bijzondere moment was een warme zomerdag (één van de zovelen dat jaar) en we zaten in de tuin aan tafel. We waren net klaar met eten en ik was zo moe, zooo moe! Niet moe als in: ik wil slapen. Maar m’n lichaam was uitgeput. Ik had zo weinig puf dat m’n hoofd rechtop houden niet meer kon. Dat ding woog een ton naar mijn idee, dus legde ik ‘m op tafel.
Ik zat aan tafel met m’n hoofd op de tafel, omdat ik gewoon geen energie meer had om die rechtop te houden. Iets waar ik normaal gesproken geen moeite voor hoef te doen, omdat het zo automatisch gaat. Net als ademen. Nu ik dit aan het typen ben, kan ik niet beschrijven hoe dat toentertijd voelde, zo bizar was het. Mama vroeg waarom ik niet even op bed ging liggen. Oké, laat ik dat maar even doen. Ik heb een half uur als een zeester op bed gelegen, maar niet geslapen. Gewoon, voor me uitstarend omdat m’n lichaam zo moe was. Onwerkelijk voor iemand die 27 is.

Brood smeren

Zo had ik een dag dat ik m’n brood wilde smeren, maar niet lekker werd. Halverwege het smeren moest ik naar de bank ‘vluchten’, omdat ik me echt beroerd voelde worden. Mama kwam later thuis van boodschappen en die vroeg zich af wat ik aan het doen was. Het aanrecht stond nog vol, de kast stond open 😜 Dat ging ff niet goed.

Hard brood eten

Mijn eetlust verdween totaal door die chemo, terwijl ik altijd van eten heb gehouden! Dat doe ik overigens nog steeds. 😇 Eten is best belangrijk en wanneer ik dat niet deed, werd ik nog beroerder. Tijdens het krijgen van m’n kuur, kwamen er ’s ochtends dames met een broodkar voor m’n ontbijt. Uhm… ik wil eigenlijk niet eten. 🙃 Oké oké, ik moet eten. Dat doe ik straks wel als ik wat meer trek heb. JAMMER! Eetlust had zich verstopt waardoor ik zo lang wachtte met eten, dat m’n brood hard werd. Hard brood is nog minder lekker, kan ik je vertellen.

Nog één kuur, San!

Na het krijgen van de derde kuur probeerde ik me thuis, op een ochtend aan het kleden. M’n hele ochtendritueeltje moest ik in delen doen. Tussendoor moest ik daarvan bijkomen of deed ik bepaalde onderdelen zittend, zoals m’n tanden poetsen. Er was een moment dat ik me weer zittend aan moest kleden, want ik had gewoon de kracht niet om dit staand te doen. Tijdens zo’n moment had ik het even niet meer. Ik vond het zo stom dat het niet lukte en dat ik aan die stomme chemokuren zat! Al huilend probeerde ik mezelf de moed in te praten: kom op San, nog één kuur, dan ben je er vanaf. Nog eentje, nog eentje! 😩

Chemo krijgen is echt super naar! That’s an understatement. Er komt meer bij kijken dan alleen kaal worden en je beroerd voelen. Ik kan eigenlijk wel een heel lijstje maken met wat voor impact die bijwerkingen met je doen, maar dan wordt het één en al geklaag. Het duurt ook nog eens 9 maanden voordat het spul je lichaam uit is. Dus wanneer je klaar bent met je kuren, ben je er nog niet vanaf.