Twee dagen nadat ik een CT scan had gehad werd ik gebeld. Slechte timing, want ik stond net te koken bij vriendinnen. Multitasken tijdens het koken kan ik wel, maar niet als ik gebeld word. Het was het Erasmus, om te vertellen dat ze een embolie hadden gevonden in m’n longen. O, dat klinkt niet zo best. Is dat ernstig? De mevrouw aan de telefoon vertelde domweg dat je er dood aan kan gaan als je er niks aan doet. Oké, dacht ik. Dat was even schrikken. Achteraf was er niks aan de hand, want hij was klein en het was prima te verhelpen. Ik vond het van die mevrouw niet zo tactisch om te zeggen dat je er dood aan kan gaan. Misschien is dat wel zo, maar je hebt een patiënt aan de lijn, die midden in haar behandelingen zit tegen kanker. Laat dat antwoord over aan een andere specialist.

Theorie

Even wat theorie. Een longembolie is een bloedpropje die in m’n longen zat en die ervoor kon zorgen dat er minder zuurstof in m’n bloed terecht zou komen. Als je echt niks aan een longembolie zou doen, komt er steeds minder zuurstof in je bloed en in het ergste geval ga je dood. Maar 95% van alle longembolie patiënten overleven dit. Dus echt doodsbedreigend is het niet (wanneer je er niks aan doet), maar het is zeker iets om serieus te nemen. Los daarvan kan het heel vervelend zijn. De symptomen van een longembolie kunnen langdurig zijn. Denk aan benauwd of geen energie hebben. Wanneer je kanker hebt, kan een embolie ontstaan vanuit je schenen. Het gebeurt vaak bij mensen die kanker hebben. Het komt voor dat mensen een pijn in hun schenen voelen wanneer zij een embolie krijgen.

Spoedeisende hulp

De mevrouw aan de telefoon vertelde me dat ik zo snel mogelijk naar de spoedeisende hulp moest komen. Voor de zekerheid moest ik ook iets mee nemen voor de nacht. Oké… shit eyj, ik heb een longembolie en ik kan daar misschien dood aan gaan. Lekker dan. Maar wacht eens, naar welk ziekenhuis moet ik nu?

Je hoort het, het ging lekker in m’n hoofd. Ik heb gelijk m’n ouders en m’n broer gebeld om te vertellen over m’n embolie. Samen met Cansu heb ik een koffertje gemaakt voor als ik eventueel zou moeten blijven. Cansu heeft dat moment de geniaalste opmerking ever gemaakt waar ik nog steeds om moet lachen. Zij trouwens niet, nog steeds kan ze er niet om lachen. Ik wel 😜
We waren aan het nadenken wat ik allemaal moest meenemen (fyi: ik had twee chemo’s gehad, dus ik was hartstikke kaal) en ze ging het hele lijst af. Tandenborstel, tandpasta, shampoo? Shampoo? Hoe ik reageerde, weet ik zelf niet meer. Volgens Cansu kon ik erom lachen en zei ik iets van: ik heb toch geen haar meer?! 😂 Vervolgens heeft ze duizend keer sorry gezegd. Dat doet ze nu nog steeds 😜 Zwarte humor, daar kan je toch niet, niet van houden?!

Aangekomen met m’n broer en mama moesten we echt een tijd wachten op de spoed eisende hulp in het Erasmus. Dat is aan de andere kant een goed teken, want dan ben je niet dringend genoeg, oftewel: het is niet doodsbedreigend. Dat vond ik wel een geruststelling. 

Bloedverdunners

Wat later werd ik onderzocht door een arts en we kwamen tot de conclusie dat alles goed was. M’n hartslag was prima, net als m’n bloeddruk. M’n zuurstofgehalte was 100% en ik was niet benauwd. Oké, behalve het moment toen ik de telefoon ophing nadat me werd verteld dat ik een longembolie had. Ik kreeg het toen spontaan benauwd, maar dat zat tussen m’n oren. Ook had ik geen pijn in de borst en niet in m’n schenen, waar die embolie vandaan zou kunnen komen. Het rare was dat ik helemaal niks merkte! Toch moest ik aan de bloedverdunners en ik kreeg spuiten.

Getsie… Ik moest elke avond tussen 10 en 11 uur m’n bloedverdunners spuiten. Dat moest ik zelf doen. Ik kreeg geen pillen, maar echt injecties.

Na de operatie zou ik over mogen gaan op tabletten. Tot die tijd moest ik spuiten. Balen kale… Die avond hebben ze het op de SEH gedaan, maar vanaf de dag erna moest ik het zelf doen. M’n moeder is altijd verpleegster geweest in een verpleeghuis, dus die is wel bekend met medicijnen en injecties. Ze vertelde dat ze de eerste avond zo’n spuit wel bij mij wilde zetten, maar daarna moest ik het zelf doen.

Oké…. 🥺

Hoe werkt dat dan?

Je moet dus een vetrol pakken en dan de spuit erin zetten. Ik kwam tot de ontdekking dat ik die vloeistof niet te snel in m’n lijf moest spuiten, want dan zou het een enorme blauwe plek worden! Ik wisselde vaak af met m’n benen en buik. De ene dag aan de linkerkant van m’n been of buik, de andere dag aan de rechterkant van m’n been of buik. Die afwisseling had ook een reden. Wanneer je elke keer op dezelfde plek gaat prikken/spuiten, krijg je schijven die niet meer weggaan.

Op den duur vonden m’n benen het niet meer zo leuk. Sowieso kon ik m’n vet/vel daar niet zo goed pakken als bij m’n buik, maar ik kreeg schijven op m’n benen. Eén schijf heb ik nog steeds op m’n bovenbeen, die gaat nooit meer weg. Al die blauwe plekken en schijven leken me niet echt de bedoeling. Het willen spuiten ging ook beter in m’n buik. Als ik iets onnatuurlijk vind, is het wel in mezelf prikken. Dat klopt gewoon niet, dikke vetter error. En die naalden van die spuiten waren ook zo dik, terwijl ik helemaal niet bang ben voor naalden. Dat was naar. Daar zat ik dan, startklaar op de bank: 

• Vetrol: check
• Spuit uit de verpakking: check

KLAAR VOOR DE START!

GO! 

Nee, toch niet. Laat maar. Oké, poging 2. Eén, twee, drie! Nee, ook niet. *Zucht*
Uiteindelijk ging die spuit er wel elke avond in, dus uiteindelijk is het me toch gelukt, vraag me alleen niet hoe. Er zaten avonden tussen, dat het zo lastig ging, dat ik moest huilen van frustratie.

Tijdens m’n chemo had ik er echt de kracht niet voor, dan werd het gelukkig gedaan door de verpleging. Al zijn dat van die echte rouwdouwers die de injecties er met een noodgang in spoten. Oké, niet zo handig, daar komt weer een blauwe plek en een schijf bij. 🙃

Allergie

Ongeveer een maand lang heb ik die injecties ingespoten zonder problemen (los van het frustratie prikken). Ondertussen was ik overgestapt op spuiten in m’n buik en niet meer in m’n benen. Tot op een dag de prikplekken begonnen te jeuken. Enorm te jeuken. Dat ging echt van de één op de andere dag. In de avond zaten er rode schijven op m’n buik. Mensen die allergisch zijn voor muggen of worden geprikt door een daas hebben die schijven weleens. M’n huid was rood en daar omheen was het helemaal opgezwollen.

De volgende dag ging ik langs bij de huisarts. Zij stelde vast dat ik allergisch was voor een bepaalde stof in de injectie. Serieus?! Whaha! Lichaam, wat ben je nu toch weer aan het doen?! 😂 De huisarts stelde voor dat ik allergie pilletjes zou slikken, want het had niet veel meerwaarde om op dat moment te onderzoeken waar ik allergisch voor was. Daar was ik het helemaal mee eens, want een week later zou ik geopereerd worden en overgaan op tabletten. Tegen de tijd dat de uitslag binnen zou zijn en bekend was tegen welk stofje ik niet kon, was ik al geopereerd. Dus dat zou geen zin hebben.

Nu komt het mooiste. Ik was dus allergisch voor m’n bloedverdunners en ik kreeg pilletjes tegen hooikoorts. Wat nog mooier was, was dat de allergie binnen no-time weg was! En het allermooiste was dat ik na de operatie over mocht op tabletten, waardoor ik geen allergie meer had en geen strijd met prikken! 💪🏼