M’n bezoekje aan m’n huisarts was de tweede maandag van de meivakantie. Ik had vaginaal bloedverlies en dat ging de hele dag door. Zo naïef dat ik was, dacht ik dat m’n pil de oorzaak was, dus mijn bezoek aan de huisarts had eigenlijk als doel dat ik zou veranderen van m’n pil. Een pil die ervoor zou zorgen dat ik geen doorbraakbloedingen zou hebben. Achteraf had niemand zich kunnen voorstellen dat dit de eerste stap zou zijn van de ontdekking van baarmoederhalskanker.

Nadat ik mijn verhaal had gedaan bij de huisarts, wilde ze toch eventjes kijken hoe het er van binnen uitzag. Op dat moment dacht ik: ’Waaaaaarom, dat is toch niet nodig! Geef me gewoon een nieuwe pil, dan is alles opgelost.’

Zo’n inwendig onderzoek is zo ontzettend fijn op z’n behandeltafel, want je kan zo fijn de boel ontspannen daar beneden. NOT! Het wordt onmogelijk om het daar te ontspannen, waardoor het nog stroever gaat als de eendenbek naar binnen gaat. Tip voor de huisartsen: zijn er niet afneembare houders om je voeten in te zetten? Want het is echt geen pretje.

De huisarts zou me een verwijzing geven voor de gynaecoloog, want ze zag een verdikking in m’n baarmoedermond en als ze er aan zou zitten, ging het bloeden. Ik dacht stiekem: ‘ja duh, logisch dat het gaat bloeden als je er tegenaan gaat zitten porren.’ Ze vertelde me dat zij zou zorgen voor de afspraak bij de gynaecoloog, want als ik zelf een afspraak ging maken, zou het zo wel drie weken kunnen duren voordat ik aan de beurt zo komen en dat wilde ze niet. Mijn gedachten daarover waren heel nuchter: ‘Joh, wat maken die 3 weken nou weer uit. Het hoeft toch niet gelijk nu?’ Ze bleef benadrukken dat zij de afspraak meteen zou maken voor mij. Oké best, als jij dat zo graag wil… Dan doen we dat!🤷🏼‍♀️

Achteraf gezien weet ik nu waarom zij er zoveel druk op zette. Het schijnt zo te zijn dat huisartsen baarmoederhalskanker heel goed kunnen herkennen, maar dit niet direct tegen de patiënten mogen zeggen. Waarschijnlijk wist mijn huisarts allang dat het om kanker ging, maar dat kan ze natuurlijk niet zeggen en vertelt ze mij dat ze het niet vertrouwt en zo snel mogelijk een afspraak maakt bij de gyn, want kanker heeft haast. Dat is ook de reden waarom ze mij niet de afspraak liet maken, omdat zoiets dan te lang kan duren. Zij is mijn redding geweest. Als zij er niet voor had gezorgd dat ik de volgende dag bij de gyn zat, had het heel anders afgelopen.

De volgende dag zat ik bij de gynaecoloog in het ziekenhuis in m’n eigen stad. Ze nam een uitstrijkje, ondertussen kwam er nog een andere gynaecoloog kijken en ik had werkelijk waar geen idee waar ze het over hadden. De assistente bleef maar zeggen dat ik het zo goed deed. Hoe kan je het goed doen, terwijl je daar met je benen wijd ligt en er 2 mensen in een gapend gat zitten te kijken?! Nja, oké best.

Ik vond het zo bijzonder wat de gyn mij vertelde: ‘Je bent jong, je drinkt niet, je rookt niet, je gebruikt geen drugs, je slaapt niet met Jan en alleman. Maar het klopt niet.’

Vanaf toen begon ik me toch wel een beetje zorgen te maken. Een beetje heel erg. Ze heeft het woord kanker of tumor nooit in haar mond gehad, maar er zijn momenten dat ik best goed logisch kan nadenken. Dat was er één van. Natuurlijk kon ik me bedenken dat ze indirect kanker bedoelde. En dan gaat je hoofd malen… Wat als het toch kanker is? Maar dat kan toch niet? Ik ben toch nog jong? Kanker krijgen oudere mensen toch? Ik ben toch ook best gezond? Ik heb weinig gezondheidsklachten. Mensen met kanker hebben toch altijd pijn? Ik heb geen pijn, dat kan dan toch niet? Oké, nu was ik bang. Fuck, dit is niet goed!

Dat was het eerste moment dat ik mezelf in een doodskist zag liggen.

Sanne, het was leuk je te kennen, maar houdoe en tot nooit meer ziens. *deksel dicht*