Ik kan hier eigenlijk heel kort over zijn. Het allerergste van m’n hele behandeling vond/vind ik dat m’n haar weg was. Als er ooit iemand tegen mij gaat zeggen dat haar maar haar is, wil ik graag even duidelijk maken dat haarloos zijn onderschat wordt.

Haar is niet zomaar haar.

Het is je gezicht, je aanzicht, je voorkomen. Ik kan niet spreken voor een man, ik denk dat het voor hen net zo erg is. Maar vrouwen en haar. Dat is heilig. Bij mij in ieder geval wel. Mijn haar was/is heilig. Ik had bijna nooit een bad hairday. Jezelf in de spiegel aan kijken en niet jezelf herkennen, dat is echt verschrikkelijk. Keer op keer. Ik kon nog zoveel make-up opdoen, leuke oorbellen indoen, het veranderde vrij weinig. Degene die mij aankeek in de spiegel was ik niet. Ik walgde echt van mezelf, elke keer weer als ik in de spiegel keek.

Worm

Met bepaalde vriendinnen hebben wij een hele mooi tik. Wanneer je iemand opbelt met een videogesprek, dan maak je een dikke onderkin en zet je de camera onder je gezicht. Dan ben je op je aller knapst. *not! Wanneer je kaal bent en die onderkin trekt, voelde ik me altijd net een worm. Je weet wel, die worm van Moffel & Piertje.

Alex zag haar plannetje al helemaal voor zich. Ze wilde helemaal los gaan met een verfroller en zonnebrand op m’n hoofd. Ik ben blij dat dat niet door gegaan was, want ik denk dat dat één grote ramp was geworden! 😂 Nog steeds heeft ze het er af en toe wel eens over dat ze het jammer vond dat haar plan niet was doorgegaan.

Alice

Mijn goede vriendin Alice, die in 2018 borstkanker kreeg, ook op 27 jarige leeftijd, schreef hier een gedicht over die de spijker op z’n kop sloeg. Toen ze mij dit voor het eerst voorlas, werd ik er emotioneel van, omdat deze tekst precies beschreef hoe ik me al die tijd voelde.

Ken je dat gevoel
Dat je in de spiegel kijkt
En terug aangestaard wordt
Door een blanco vel papier?

Met het juiste gereedschap
Valt er best iets van te maken
Teken een paar wenkbrauwen
Een blosje op de wangen

Maar het blijft een vel papier
En misschien is je hand niet zo vast
Waardoor je tekening van een afstand mooi is
Maar van dichtbij toch niet zo goed lijkt

Wie weet wat voor kunstwerk
Dat blanco velletje kan worden
Als alles weer voorbij is
En de wind het weg laat waaien

Tot die tijd zal ik moeten tekenen
Om mezelf een beetje te herkennen
In dat blaadje dat me aankijkt
Wanneer ik mijn tanden poets

Toch hoop ik uit de grond van mijn hart
Dat jij nooit zult weten hoe het is
Om naar een blanco vel papier te kijken
Terwijl je jezelf zoekt in de spiegel 

Made by Alice – Met een roze strik