Wij vrouwen hebben altijd wel wat aan te merken aan onszelf. Ik ook. Mijn haar integendeel was altijd perfect. Ik had niet vaak een bad hairday, het zat altijd wel goed. Het is dik, vol, veel, de kleur was altijd goed. M’n haar was/is altijd heilig.

Een paar jaar terug had ik heel erg lang haar, het kwam tot m’n billen. Dat haar heb ik toen geknipt met het idee om dit te doneren voor stichting Haarwensen. Het heeft wel een tijd geduurd voordat ik eindelijk dat haar had opgestuurd, als in anderhalf jaar. Haar is haar, ik vond het toch wel een dingetje om het op te sturen. Het was wel mijn haar 😜

Toch blijf ik dit verhaal ironisch vinden. Ik had mijn haar in de eerste week van de meivakantie opgestuurd naar stichting Haarwensen. De week erop zat ik bij de huisarts, omdat ik vaginaal bloedverlies had door mijn pil. Althans, dat dacht ik. Een week later zat ik bij een oncologische gynaecoloog en kreeg ik te horen dat ik chemokuur zou krijgen. Dat haar had ik dus eigenlijk voor mezelf nodig. Ik wist dat dat eigenlijk niet kon en ik ben blij dat ik het heb opgestuurd. Wanneer ik daar zo over na ga denken, is de timing echt wel bizar.

Op het moment dat ik te horen kreeg dat m’n perfecte, mooie haar uit zou vallen, had ik een idee. Ik zou mijn haar niet verspillen aan de prullenbak door haaruitval, maar dit haar zou een nieuw ‘baasje’ krijgen door middel van donatie. De grootste reden van dit idee was om het in eerste instantie niet te verspillen. De andere reden was, dat ik niet geconfronteerd zou worden met plukken haar die op m’n kussen zouden liggen, of aan m’n handdoek zouden zitten na het douchen. Achteraf ben ik zo blij dat ik nooit heb mogen meemaken hoe het is om die plukken haar tegen te komen. Ik denk dat ik het dan nog erger had gevonden.

Knippen

M’n eerste kuur kreeg ik op woensdag 23 mei. Maandag 28 mei zou de kapper langskomen om mijn haar te knippen. Volgens mij begon het toen nog niet uit te vallen. In ieder geval, het viel me toen nog niet op. Mijn haar is eraf gegaan in 2 delen. Het eerste deel was dus op de maandag na de kuur. Op die dag werd mijn haar kort geknipt, voor de donatie voor stichting Haarwensen. Toen m’n haar werd geknipt, had ik het niet breed. Dat was een emotioneel moment en ik moest ervan huilen. Als ik terug denk aan dat moment, word ik er weer emotioneel van. Haar is niet zomaar haar, laat ik dat even benadrukken. Haar is zoveel meer dan dat. Tijdens het knippen bleef ik mezelf maar voorhouden dat het voor een goed doel was: ik wilde dit haar doneren, niet verspillen. Ik wilde geen plukken haar tegenkomen. Het haar wat we konden bewaren was echt heel veel. Er kwamen vier flinke vlechten vanaf. Vier… M’n mede AYA vriendinnen hebben hun haar ook geknipt, maar niet gedoneerd. Dit kon niet vanwege de lengte of omdat het geverfd was. Zij hebben allebei één vlecht. Hun hele haar bij elkaar was één vlecht. Die ene vlecht was net zo dik/vol als één van die vier vlechten van mij. Liefde voor mijn haar!