Mijn chemokuur startte altijd op de woensdag en op die eerste dag merkte ik nog vrij weinig van de bijwerkingen. Ik kon die hele dag nog gewoon eten en alles doen. De volgende morgen werd het altijd ellendig! Dan kwamen ze langs met de broodkar om te vragen wat ik voor ontbijt wilde en dat was altijd zo’n moeilijke vraag! Nja, de vraag was makkelijk, het antwoord was moeilijk. Ik had geen idee wat ik wilde eten, eigenlijk wilde ik helemaal niks eten.

Eten was vies. Maar ik moest wel eten, want anders werd ik weer beroerd van het niet eten. Een bekende bijwerking van een kuur is smaakverandering. Sommige mensen hebben last van een ijzersmaak. Gelukkig heb ik dat nooit gehad, wat lijkt me dat smerig zeg! Mijn smaak veranderde wel. Ik kreeg bezoek in het ziekenhuis van een vriendin en ik had een bakje kwark. Gewoon kwark. Ik nam een hap en dacht: ‘GETVER!’ Wat was er met deze kwark gebeurd? Is die over de datum? Is die bedorven? Nee, geen van beiden. De kwark werd geproefd en gekeurd door de vriendin en zij proefde helemaal niks raars. Het was gewoon kwark die naar kwark smaakte. Wow, mijn hele smaak was dus helemaal aangetast door die meuk!

Energielevel

M’n energielevel daalde echt enorm! Wanneer ik het ziekenhuis binnenliep, was ik een ‘fit’ persoon van 27 jaar. Vierentwintig uur later was ik voor mijn gevoel 95 jaar geworden en wilde ik alleen maar slapen. Naar mijn idee werd ik juist heel duf en slap van het slapen en had ik bij m’n tweede kuur een idee: als ik mijn bed nou zo neerzet als een bank en dan ook niet de hele dag ga liggen, zal ik vast minder slapen en minder duf worden! Leuk idee Sanne, maar je kan ook prima slapen op een ‘bank’. Mission failed, maar het idee was wel leuk.

Wanneer ik weer thuis was en wilde gaan douchen, kon ik dit niet staand. Dat was echt een onmogelijke zaak! Mijn lijf was zo slap geworden, dat ik het niet vol kon houden om een hele douche beurt te staan. De perfecte oplossing: een krukje in de douchebak zetten zodat ik daar op kon zitten en rustig aan kon douchen. Tijdens sommige kuren was het zelfs zo erg, dat m’n moeder m’n haar heeft gewassen (toen ik nog haar had), dat kon ik echt niet. We hadden een wc in de badkamer, wat m’n stoel was tijdens het tandenpoetsen (wel met de deksel erop, anders zou ik bijna in de pot zakken ). De momenten wanneer ik erachter kwam dat ik me meer mezelf voelde, waren op deze momenten:

• M’n badkamerritueeltje: als ik kon douchen zonder krukje Ook wanneer ik aan één stuk door m’n tanden kon poetsen (staand uiteraard) en m’n gezicht kon wassen.
• Ik was heel blij als ik me weer staand kon aankleden/omkleden.
• Cansu was ook mijn graadmeter. Mijn looptempo is best stevig, heerlijk vind ik dat. Het looptempo van Cansu is iets minder stevig, wat tijdens m’n kuren wel fijn was, want dan liepen we een beetje hetzelfde tempo (met de nadruk op beetje, want Cansu liep alsnog sneller dan ik). Wanneer Cansu begon te piepen dat ik te snel liep, wist ik dat mijn tempo weer beter was geworden en ik me dus weer meer mezelf voelde.
• Tijdens m’n kuur kreeg ik rietjes benen, maar als ik kon autorijden zonder rietjesbenen, ging het de goede kant op.

Eten tijdens chemo

Toen ik m’n eetlust weer terugkreeg, wilde ik alles eten wat in me opkwam. Dat ik dan tegen m’n vader vertelde: ‘Ik ga straks naar de winkel en dan ga ik dit halen, en dit, en dit, en dit.’ Papa reageerde dan altijd met: ‘Joh meid, lekker doen!’ In tegenstelling tot een ander persoon… Die vond dat een minder goed idee. Hij vertelde me dat ik moest oppassen met wat ik zou eten, want anders kom ik steeds meer en meer aan. Vriendelijke vriend.. tijdens het krijgen van een chemokuur boeit het mij echt geen ene sikkepit of ik aankom of niet! Ik was allang blij dat ik weer kon genieten van eten.

En genieten kon ik op bepaalde momenten. Er was eens een late avond, dat ik in bed lag en zo een ontzettende zin kreeg in sushi! Maar niet zomaar zin of trek krijgen, maar echt verlangen naar een stukje sushi! Ik zag voor me dat ik een hapje nam van een stukje zalm sushi. Jammer joh, om 12 uur heb je geen sushi tent meer die open is in de stad. Niet bij ons in ieder geval. Ik moest er ook rekening mee houden dat ik 24 uur voor m’n kuur en 24 uur na m’n kuur geen vis mocht.

Migraine+ CT scan

Ik weet zeker dat ik door de combinatie chemo, migraine en CT scan oprecht bang ben geworden voor een CT scan. Bij het idee alleen al dat ik een CT scan moet krijgen, krijg ik al kromme tenen en angst. Van mezelf ben ik niet snel bang en laat ik dingen snel over me heen komen, maar sinds die scan bij m’n migraine tijdens m’n eerste kuur… echt niet! De pijn die ik toen had, kan ik nog steeds niet beschrijven. Ik heb het uitgegild van de pijn tijdens die scan.

Wenkbrauwen

Ik wil even een shout out geven aan de Dipbrow van Anastasia Beverly Hills. Wat een top spul is dat! Toen mijn wenkbrauwen begonnen uit te vallen, heb ik ze bijgetekend. Gelukkig zijn ze niet helemaal uitgevallen, dus ik had nog wel wat haartjes als wenkbrauwen.

Het is alleen geen gezicht als je wenkbrauwen hebt waar kale plekken in zitten (lees: gaten). Van te voren wist ik niet in hoeverre mijn wenkbrauwen zouden uitvallen. Zouden er lege plekken komen of zou alles uitvallen? Op de foto in m’n boekje heb ik de ene wenkbrauw bij getekend en de andere niet. Je ziet goed dat m’n wenkbrauwen heel kaal aan het worden zijn wanneer ik deze niet bij tekende. Gelukkig zijn ze nooit helemaal uitgevallen.

Bij de Etos kon je sjablonen kopen waarmee je je wenkbrauwen kon tekenen. Van te voren moest toch even getest worden welk sjabloon het beste bij mijn eigen wenkbrauwen zou passen en welk sjabloon het meeste op de mijne lijkt. Op dat moment had ik m’n wenkbrauwen nog en had een vriendin er voor gekozen om deze boven mijn eigen wenkbrauw te maken. Het resultaat: deze meid had ineens *POEF* vier wenkbrauwen! Zeg maar nee, dan krijg je er vier. Na dit kunstzinnige experiment kwamen er één voor één vriendinnen binnen druppelen, die stuk voor stuk helemaal in een scheur lagen wanneer ze mijn gezicht zagen. Dat was een gouden avond.

Geluid

Op het moment van m’n kuur was geluid echt heel apart. Aan de ene kant kon ik geluid niet verdragen, dan was het te schel en deed het gewoon pijn aan m’n oren. Aan de andere kant hoorde ik minder, heel apart. Die piep in m’n oor was ook echt feest. Mij is verteld door het ziekenhuis dat er zelfs mensen zijn die later beginnen met hun volgende kuur, omdat ze helemaal gek werden van die piep in hun oor, dat konden ze niet verdragen. Bizar, dat die piep zo hard aanwezig is, dat je er gek van wordt en dat je dan bereid bent om een kuur te verzetten!

Giftig zijn

Tijdens m’n kuren, woonde ik weer bij m’n ouders en daardoor moest ik rekening houden met mijn omgeving. Door de kuur was ik ‘giftig’ en moest ik, na een toiletbezoek, altijd twee keer doortrekken met de deksel erop. Altijd. Die chemo resten verlaten m’n lijf door urine en ontlasting en kunnen schadelijk zijn voor mensen die geen chemo krijgen.

Gewicht

Van de buitenkant kon ik ook altijd zien dat ik weer aan de chemo zat. Ik kreeg een dikke kop door die meuk, echt zo’n plofkop. Een vriendin zag dat altijd nog beter dan ik. M’n gewicht werd ook altijd goed in de gaten gehouden in het ziekenhuis tijdens een kuur. Het kan best zo zijn dat ik een plofkop kreeg door al het vocht wat ik binnenkreeg. Ik mocht ook niet teveel aankomen tijdens m’n bezoekje, want dat zou betekenen dat ik vocht vast hield. Het is weleens gebeurd dat ik dan zoveel vocht vasthield dat ik plastabletten kreeg. Geloof me, plastabletten krijgen terwijl je vast zit aan een infuus is echt zo mega irritant! Dan zit je weer net, ben je weer geïnstalleerd met zo’n ding naast je, moet je weer plassen. De struggles van het leven

Als ik dit bovenstaande zo lees, lijkt het wel een lading aan geklaag. Het is eerder de realiteit wat chemo met een fit lichaam kan doen. Het heeft echt heel veel positief effect gehad op m’n kokosnoot, maar daardoor wordt het goede van mijn gezonde lichaam ook aangetast en dat gaat echt niet over rozen.