Voordat ik mijn behandelplan te horen kreeg, moesten er eerst scans gemaakt worden. Die scans werden een paar dagen eerder gemaakt, namelijk dinsdag. Diezelfde avond ben ik in het team overlegd om te kijken wat het beste behandelplan voor mijn ellendige kokosnoot zou zijn.

Bezoek werk

Ondertussen was ik, na m’n scans, in diezelfde week langs geweest op m’n toenmalige werk. Ik vond het heel belangrijk dat m’n leerlingen van mij hoorden wat er aan de hand was. Op die manier kon ik nog een beetje de controle daarover hebben en zou ik niet de juf zijn die zomaar weg ging en nooit meer terug kwam met een vage reden. In die week voelde ik me nog goed, dus vond ik dat ik het zelf kon vertellen. Ik ben twee keer naar m’n werk gegaan om in de klas te zijn, niet als leerkracht, maar als een soort onderwijsassistent.

Ik merkte wel dat er na die korte tijd afwezigheid al een drempel kwam. Het schijnt zo te zijn dat er een figuurlijke drempel ontstaat om je werk te bezoeken, wanneer je een tijd afwezig bent geweest. Dat het beangstigend kan zijn om weer terug te gaan. In principe was ik er een paar dagen niet geweest (in de tussentijd hadden we 2 weken vakantie, die tel ik eventjes niet mee) en ik merkte toen al dat er een drempel was gevormd om mijn werk weer te bezoeken. Ik vond het spannend en keek er tegenop om weer terug te gaan naar m’n werk. Ik dacht dat ik dat eventjes zou doen, niet dus.

De twee ochtenden die ik er ben geweest, ben ik niet veel in de klas geweest. De eerste dag bleven er ouders hangen, nadat de ochtendbel al was gegaan. Dat zorgde ervoor dat ik zelf mijn eigen verhaal kon vertellen aan de ouders en dat vond ik heel erg fijn. In dat schooljaar heb ik driekwart jaar fulltime gewerkt in die klas. In de tussentijd bouw je echt een band op met ouders en dat jaar had ik echt een leuke klas met aardige ouders.

Belletje gynaecoloog

De volgende dag was ik meer in de klas, wat er voor zorgde dat ik m’n telefoon niet hoorde. Later zag ik dat ik meerdere keren was gebeld door de gynaecoloog. Oeps! Vanaf dat punt hield ik mijn telefoon goed in de gaten als ik gebeld zou worden. Ik kan me dat moment nog goed herinneren. Tijdens dat telefoon gesprek was ik in de gang van de school en vertelde ze dat ze goed nieuws had: de uitslagen waren binnen en er waren geen uitzaaiingen. Uiteraard was dat een dikke vette opluchting! Na dat telefoongesprek heb ik gelijk m’n familie gebeld om te vertellen dat ik geen uitzaaiingen had. M’n moeder had ik ook gebeld met de vraag of ze mee wilde naar het Erasmus. De gynaecoloog vertelde dat ze het behandelplan klaar hadden en dat het belangrijk was dat ik dat zo snel mogelijk te weten zou komen.

Behandelplan

Aangekomen in het ziekenhuis werden we opgewacht door de gynaecoloog EN de oncoloog. Wat ik zo attent van de oncoloog vond, was dat ze me eerst wilde leren kennen. We hadden het nog niet gehad over het behandelplan, maar ze vroeg me allerlei dingen. Ze vroeg wat voor werk ik deed en welke kinderen ik les gaf, wat ik leuk vond om te doen in m’n vrije tijd. Dat kon ik echt waarderen. Als ik achteraf zo terug kijk, kan ik dat nog steeds waarderen. Dat geeft mij het gevoel dat ik echt een persoon ben met een naam, in plaats van een nummertje.

Vervolgens kwam het hoge woord eruit. Het was een tumor. Een agressieve, snel delende, zeldzame tumor van 6,6 centimeter. Shit.. Niet het HPV virus die bij 90% van de gevallen met baarmoederhalskanker voorkomt. Deze meid heeft een zeldzame vorm. De behandeling bestaat uit chemokuren, een operatie en bestralingen. Jottum, ik kreeg het hele pretpakket. Ik zou vier chemokuren krijgen die elk ongeveer vijf dagen duurden. Wat zou betekenen dat ik dus een paar dagen werd opgenomen. Achteraf gezien werden dat gelukkig drie dagen. Het voordeel van m’n snel delende tumor was dat hij waarschijnlijk goed zou reageren op de chemo. Waarschijnlijk, want niks is zeker. Ik zou twee soorten chemo krijgen, waarvan de ene soort er voor zorgt dat m’n haar uit ging vallen. Shit… Vanaf dat moment begon ik anders naar mijn haar te kijken.

Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik kanker had, merkte ik dat ik sowieso al anders naar m’n haar ging kijken. Zodra je hoort dat je kanker hebt, denk je: chemo + haar = kaal! Toen de oncoloog mij vertelde dat een paar dagen na de eerste kuur m’n haar zou uitvallen, werd m’n gevoel nog even bevestigd.

Na m’n kuren zou ik een operatie krijgen waarbij m’n baarmoeder en eierstokken weg gehaald zouden worden. Ook al zat de tumor niet verder in m’n eierstokken en baarmoeder, die zouden er preventief uitgehaald worden, vanwege de agressieve vorm. Als laatste stap zou ik bestraald worden, ook preventief.

Kinderwens

Nadat ik m’n behandelplan aangehoord had, werd me gevraagd of ik een kinderwens had. Die had ik. Ooit, als ik later groot ben, zou ik wel een kindje willen. Er werd me een keuze voorgelegd om de eierstokken weg te halen, voordat ik ging beginnen met de behandeling. Normaal gesproken zou ik hormonen moeten spuiten, zodat er meerdere eitjes in m’n eierstokken zouden zitten. Die eitjes worden er uitgehaald en die worden bewaard. Het punt is dat zo’n traject ongeveer 6 weken duurt. Die tijd had ik niet. Waar ik wel voor had kunnen kiezen, was een ingreep waarbij m’n eierstokken operatief eruit werden gehaald en werden ingevroren. Later worden die eierstokken terug geplaats, in de hoop dat ze weer gaan werken en er eitjes in zitten.

In deze video wordt uitgelegd hoe het invriezen van eierstokweefsel gaat.