Onderzoek
    Behandelplan deel 1

    Behandelplan deel 1

    Behandelplan deel 1

    Voordat ik mijn behandelplan te horen kreeg, moesten er eerst scans gemaakt worden. Die scans werden een paar dagen eerder gemaakt, namelijk dinsdag. Diezelfde avond ben ik in het team overlegd om te kijken wat het beste behandelplan voor mijn ellendige kokosnoot zou zijn.

    Bezoek werk

    Ondertussen was ik, na m’n scans, in diezelfde week langs geweest op m’n toenmalige werk. Ik vond het heel belangrijk dat m’n leerlingen van mij hoorden wat er aan de hand was. Op die manier kon ik nog een beetje de controle daarover hebben en zou ik niet de juf zijn die zomaar weg ging en nooit meer terug kwam met een vage reden. In die week voelde ik me nog goed, dus vond ik dat ik het zelf kon vertellen. Ik ben twee keer naar m’n werk gegaan om in de klas te zijn, niet als leerkracht, maar als een soort onderwijsassistent.

    Ik merkte wel dat er na die korte tijd afwezigheid al een drempel kwam. Het schijnt zo te zijn dat er een figuurlijke drempel ontstaat om je werk te bezoeken, wanneer je een tijd afwezig bent geweest. Dat het beangstigend kan zijn om weer terug te gaan. In principe was ik er een paar dagen niet geweest (in de tussentijd hadden we 2 weken vakantie, die tel ik eventjes niet mee) en ik merkte toen al dat er een drempel was gevormd om mijn werk weer te bezoeken. Ik vond het spannend en keek er tegenop om weer terug te gaan naar m’n werk. Ik dacht dat ik dat eventjes zou doen, niet dus.

    De twee ochtenden die ik er ben geweest, ben ik niet veel in de klas geweest. De eerste dag bleven er ouders hangen, nadat de ochtendbel al was gegaan. Dat zorgde ervoor dat ik zelf mijn eigen verhaal kon vertellen aan de ouders en dat vond ik heel erg fijn. In dat schooljaar heb ik driekwart jaar fulltime gewerkt in die klas. In de tussentijd bouw je echt een band op met ouders en dat jaar had ik echt een leuke klas met aardige ouders.

    Belletje gynaecoloog

    De volgende dag was ik meer in de klas, wat er voor zorgde dat ik m’n telefoon niet hoorde. Later zag ik dat ik meerdere keren was gebeld door de gynaecoloog. Oeps! Vanaf dat punt hield ik mijn telefoon goed in de gaten als ik gebeld zou worden. Ik kan me dat moment nog goed herinneren. Tijdens dat telefoon gesprek was ik in de gang van de school en vertelde ze dat ze goed nieuws had: de uitslagen waren binnen en er waren geen uitzaaiingen. Uiteraard was dat een dikke vette opluchting! Na dat telefoongesprek heb ik gelijk m’n familie gebeld om te vertellen dat ik geen uitzaaiingen had. M’n moeder had ik ook gebeld met de vraag of ze mee wilde naar het Erasmus. De gynaecoloog vertelde dat ze het behandelplan klaar hadden en dat het belangrijk was dat ik dat zo snel mogelijk te weten zou komen.

    Behandelplan

    Aangekomen in het ziekenhuis werden we opgewacht door de gynaecoloog EN de oncoloog. Wat ik zo attent van de oncoloog vond, was dat ze me eerst wilde leren kennen. We hadden het nog niet gehad over het behandelplan, maar ze vroeg me allerlei dingen. Ze vroeg wat voor werk ik deed en welke kinderen ik les gaf, wat ik leuk vond om te doen in m’n vrije tijd. Dat kon ik echt waarderen. Als ik achteraf zo terug kijk, kan ik dat nog steeds waarderen. Dat geeft mij het gevoel dat ik echt een persoon ben met een naam, in plaats van een nummertje.

    Vervolgens kwam het hoge woord eruit. Het was een tumor. Een agressieve, snel delende, zeldzame tumor van 6,6 centimeter. Shit.. Niet het HPV virus die bij 90% van de gevallen met baarmoederhalskanker voorkomt. Deze meid heeft een zeldzame vorm. De behandeling bestaat uit chemokuren, een operatie en bestralingen. Jottum, ik kreeg het hele pretpakket. Ik zou vier chemokuren krijgen die elk ongeveer vijf dagen duurden. Wat zou betekenen dat ik dus een paar dagen werd opgenomen. Achteraf gezien werden dat gelukkig drie dagen. Het voordeel van m’n snel delende tumor was dat hij waarschijnlijk goed zou reageren op de chemo. Waarschijnlijk, want niks is zeker. Ik zou twee soorten chemo krijgen, waarvan de ene soort er voor zorgt dat m’n haar uit ging vallen. Shit… Vanaf dat moment begon ik anders naar mijn haar te kijken.

    Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik kanker had, merkte ik dat ik sowieso al anders naar m’n haar ging kijken. Zodra je hoort dat je kanker hebt, denk je: chemo + haar = kaal! Toen de oncoloog mij vertelde dat een paar dagen na de eerste kuur m’n haar zou uitvallen, werd m’n gevoel nog even bevestigd.

    Mijn Kokosnoot - Kokosnotenboekje - Behandelplan deel 1 - Uitleg - Sanne Ritmeester

    Na m’n kuren zou ik een operatie krijgen waarbij m’n baarmoeder en eierstokken weg gehaald zouden worden. Ook al zat de tumor niet verder in m’n eierstokken en baarmoeder, die zouden er preventief uitgehaald worden, vanwege de agressieve vorm. Als laatste stap zou ik bestraald worden, ook preventief.

    Kinderwens

    Nadat ik m’n behandelplan aangehoord had, werd me gevraagd of ik een kinderwens had. Die had ik. Ooit, als ik later groot ben, zou ik wel een kindje willen. Er werd me een keuze voorgelegd om de eierstokken weg te halen, voordat ik ging beginnen met de behandeling. Normaal gesproken zou ik hormonen moeten spuiten, zodat er meerdere eitjes in m’n eierstokken zouden zitten. Die eitjes worden er uitgehaald en die worden bewaard. Het punt is dat zo’n traject ongeveer 6 weken duurt. Die tijd had ik niet. Waar ik wel voor had kunnen kiezen, was een ingreep waarbij m’n eierstokken operatief eruit werden gehaald en werden ingevroren. Later worden die eierstokken terug geplaats, in de hoop dat ze weer gaan werken en er eitjes in zitten.

    In deze video wordt uitgelegd hoe het invriezen van eierstokweefsel gaat.

    Klik hier voor meer informatie naar dit traject. 

    Op het moment dat het mij werd uitgelegd, hoefde ik nog geen beslissing te nemen. De volgende dag zou ik contact opnemen met de gynaecoloog om mijn beslissing door te geven. Zij zou die dag het één en ander moeten doorgeven: starten met de chemokuur, of eerst de eierstokken eruit halen.

    Na ons gesprek ben ik langsgegaan bij de voortplantingsarts. Hij heeft me uitgelegd welke opties ik heb als ik een kind zou willen. Er waren een aantal opties die ik kon kiezen. Waaronder niets doen, adoptie en eierstok weefsel in laten vriezen. Eiceldonatie noemde hij ook als optie, maar dat plan ging niet door. Het eitje wordt geplaatst in een baarmoeder, maar die zou ik na m’n behandeling niet meer hebben. Daardoor werd die keuze weer geschrapt. Hij zei dat we elkaar nog veel zouden gaan zien.

    Verpleegkundig specialist 

    Mijn Kokosnoot - Kokosnotenboekje - Behandelplan deel 1 - Uitleg - Sanne RitmeesterAls laatste bezoekje kregen we het hele verhaal nogmaals te horen van een verpleegkundig specialist, namelijk: Nicolien. Zij was toen nog een verpleegkundig specialist in opleiding. Daar heb ik nooit wat van gemerkt. Er kwam zoveel informatie op ons af, dat ik het prettig vond dat zij alles nogmaals even kwam uitleggen. Ze heeft ook uitgetekend wat er met de operatie gaat gebeuren. Ik ben een beelddenker en dat maakt het toch weer wat duidelijker. Op die tekening is te zien waar ongeveer de tumor zit en wat ze dan allemaal weg zouden halen. Oké, duidelijk.

    Die arme vrouw kwam op haar vrije dag mij informatie geven die eigenlijk al was verteld. Dat vond ik ook zo wat, het had ook wel een andere keer gekunnen. Het prettige was wel dat zij m’n vaste gezicht werd, elke keer kwam ze weer tevoorschijn. Wanneer ik een kuur had, kwam ze vaak even buurten, als ik controle had bij de gynaecoloog, zat ze er ook vaak bij. Vanaf die dag kreeg ik haar werknummer en kon ik haar altijd bellen of appen wanneer er iets was. Dat nummer heb ik ook zeer zeker gebruikt! Die vrouw verdient een ode. Maar echt!

    Huilen

    Voordat m’n familie bij ons thuis kon verzamelen, ben ik nog even naar een vriendin gegaan. Ik heb haar het hele verhaal verteld. M’n behandelplan, het niet kunnen krijgen van kinderen. Ik ben een gevoelig persoon, maar ik heb dat moment nog nooit van m’n hele leven zo hard gehuild als bij haar. Snik snakkend naar adem en met heel veel stem geluid. Ik was zo verdrietig over wat er allemaal zou gebeuren.

    Het is niet te beschrijven wat er dan in je om gaat. Er is me wel verteld dat die behandeling er voor zorgt dat die ellendige kokosnoot waarschijnlijk zal verdwijnen. Maar dat wil niet zeggen dat die hele behandeling me niets zal doen, dat ik het prima vind om m’n kinderwens in te moeten leveren en alle andere dingen waar ik nog tegen aan zal lopen. Geloof me, ik zal nog tegen heel wat andere dingen aanlopen NA m’n behandeling, waar ik op dat moment nog niks over wist.

    Na dit gesprek met die vriendin is 1 ding wel duidelijk geworden: Dat ik geen kinderen meer kan krijgen, wil niet zeggen dat ik geen moeder kan worden.

    Wat de toekomst ook met zich mee zal brengen, dat is een zin die ik altijd in m’n achterhoofd zal houden.

    Mijn Kokosnoot - Liefs Sanne - Sanne Ritmeester

    Geef een reactie

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *